ایران و روابط بین الملل
عدم مشروعیت بین المللی چین:
چین امروزی در نظر اول شاید توانمندی مطرح شدن به عنوان ابر قدرت جدیدی که از لحاظ مادی یک اقتصاد به سرعت در حال رشد را با خود به همراه دارد، داشته باشد، اما در پشت این اقتصاد در حال گسترش نوگرایی نیروها و امکانات اجتماعی و ارتقای یک نیروی بازدارنده هسته ای نیز وجود دارد.
اگرچه چین هنوز به آن حد از قابلیت اقتصادی برای تبدیل به یک ابر قدرت مسلط نرسیده است اما روند رشد اقتصادی این کشور رویای تبدیل آن را به یک ابر قدرت بزرگ مطرح کرده است.
درعین حال موانع زیادی وجود دارد که مانع از ارتقای قدرت و توانمندی چین در سطح بین الملل می شود.از لحاظ داخلی اجماعی بین چینی ها برای نیل به جایگاه قدرت برتر بین المللی وجود ندارد.
به نظر می رسد که چین آمادگی ایفای نقش یک ابر قدرت را ندارد.از یک طرف ملی گرایان به موقعیت های جهانی چین غرور ورزیده و اشتیاق به حصول مجدد وضعیت برتر بین المللی دارند و ار آن به عنوان راهی برای پشت سرگذاشتن خاطره تلخ تحقیر یک قرن گذشته یاد می کنند.
با این حال رفتار چین نشان می دهد که فعلاً تمایلی به این گرایش های ملی گرایان از خود نشان نمی دهد و البته گام برداشتن در این مسیر متضمن عرض اندام در برابر همسایگان و ایالات متحده و هم چنین برخی تحرکات نظامی و فیزیکی است که چین به شدت از آن اجتناب می کند و چنان چه وارد این مسیر شود از ارتقای توانمندی اقتصادی خود باز میماند.
بنابراین شاهد هستیم که هنوز گرایش و توجه به اصول دنگ شیاوئپینگ مبنی بر اینکه چین می بایست توانمندی ها و قابلیت های خود را مخفی نگاه داشته و علنی نکند، در بین دولت مردان چینی وجود دارد.چین هیچ راهبرد منسجم و هماهنگی برای ابر قدرت شدن و دستیابی به موفقیت برتر بین المللی ندارد و در درجه اول به حفظ ثبات و انسجام داخلی خود اهمیت می دهد.
در بعد بین المللی مسئله عمده دیگری که وجود دارد این است که چین متحد پایدار و دائمی که دارای قدرت باشد را تا به حال تجربه نکرده و ندارد.روابط با روسیه به علت رژیم های اقتدارگرای دو طرف خیلی قابل اتکا نیست و در روابط بین المللی به دیده تردید نگریسته می شود.
هر دو مخالف آمریکا می باشند و در عین حال هر دو از یکدیگر می ترسند، چرا که از لحاظ جغرافیایی همسایه هستند و هر دو نیازمند و راغب هستند که فضاهای اطرافشان را کنترل و مدیریت کنند.این کمبود متحد نشان دهنده آن است که چین به لحاظ سیاسی و بین المللی نیز قابلیت کسب قدرت برتر بین المللی را ندارد.
آیا چین مشروعیت کافی برای ایفای نقش رهبر جهان را دارا می باشد؟در یک نگاه می توان فهمید که ترکیبی از آزادی گرایی (لیبرالیسم) اقتصادی و محافظه کاری سیاسی واجتماعی تشکیل دهنده سیستم سیاستی و حکومتی این کشور است که رد نظر بسیاری از کشورهای جهان و از جمله کشورهای غربی غیر قابل قبول می نماید( زیرا در ترکیب شکل آزادی گرایی(لیبرالیسم ) اقتصادی با اقتدارگرایی سیاسی و اجتماعی شکست خورد).
بنابراین دیدگاه بین المللی نسبت به چین تا حدودی منفی و غیر قابل اعتماد است.چین به این دلیل که در عرصه سیاسی قائل به اصلاحات عمیقی نبوده و با یک سیستم کمونیستی در حال تلاش برای ارتقای جایگاه بین المللی خود است و هم چنین با توجه به محدودیت های اجتماعی زیادی که برای مردم خویش به وجود آورده در انظار بین المللی، حکومتی نیست که لیاقت و توانایی قدرت برتر بین المللی بودن را داشته باشد.تا زمانیکه چین دارای یک سیستم کمونیستی است، معلوم نیست که چگونه بتواند از این معضل فرار کرده و آماده ایفای یک نقش موثر بین المللی باشد.